Stichting tegen Kanker daagt met haar campagne Buddy Deal alle rokers uit om één maand geen sigaret op te steken. Diny, redactrice bij Libelle, gaat de uitdaging aan en vertelt heerlijk eerlijk of het haar lukt. Lees hier haar verhaal.
Het is maandagavond als ik in tranen naar mijn mama bel. ‘Ik kan het niet, ik moet nú een sigaret hebben.’ Ik had een dag eerder mijn laatste sigaret gerookt en ik had me daarna voorgenomen om cold turkey te stoppen. Ik ging slapen als een roker en zou opstaan als een niet-roker. Nu ja, dat had ik mezelf toch wijsgemaakt. Maar wat was ik naïef. Alsof ik al die gewoontes op één nacht uit mijn brein kon wissen. Alleen al de geur van koffie deed me hunkeren naar een sigaret. Ik besefte dat ik nog lang geen niet-roker was, maar een roker die nee moét zeggen tegen roken.
Die maandag heb ik wel honderden keren nee moeten zeggen. Nee na de lunch, nee nadat ik een half uur lang naar een leeg blad had liggen staren en ik geen enkel lief woord kon bedenken voor mijn beste vriendin die vrijdag trouwt met de liefde van haar leven. Al die nee’s gaven me barstende hoofdpijn, een stijve nek en pijnlijke kaken. Tegen ‘s avonds was ik zo uitgeput dat ik geen nee meer kon zeggen. ‘Hou vol, je kunt het’, had mama gezegd. Maar ik kon het niet. Ik stapte in de auto, reed naar de nachtwinkel en… ik bleef zitten. Wel tien minuten lang, om uiteindelijk met lege handen terug naar huis te gaan. De angst om iedereen rondom me teleur te stellen, was plots een pak groter dan de zin in een sigaret.
Valsspeler
Afkicken van nicotine is niet gemakkelijk. De eerste twee dagen was ik neerslachtig, rusteloos, prikkelbaar, zelfs een tikje angstig. Maar ik wist dat het beter ging worden, dus moest ik doorbijten. Maar juist dat (het letterlijk op mijn tanden bijten) ging mijn teloorgang betekenen, want jawel, ik had migraine. Het was een kwestie van tijd voor ik ging zwichten, want ik wist goed genoeg dat àls ik een sigaret zou opsteken, de stress meteen weg zou zijn – en de migraine dus ook. Ik zag nog maar een andere uitweg om toch maar niet te bezwijken: nicotinepleisters. Noem me een valsspeler, een zwakkeling. Maar ik weet inmiddels wel beter. Er zijn maar weinig mensen die cold turkey kunnen stoppen, en ik ben er geen van.
Aperol Spritz
De pleisters doen wat ze beloven, want de dagen daarna heb ik minder zin in een sigaret, is mijn humeur een pak beter en kom ik tot rust. De fysieke verslaving heb ik in de hand, maar de psychologische… Als ik vrijdagavond naar de dertigste verjaardag van mijn beste vriendin ga waar ik uren tussen de rokers sta, besef ik ineens dat een nicotinepleister geen wondermiddel is. Want ja, daar was de goesting weer. En met elke slok Aperol Spritz die ik dronk, werd het moeilijk om nee te zeggen. Je voelt me waarschijnlijk al komen? Ja, ik heb gerookt.
Die ene sigaret voelde als een mislukking, maar met mijn zus als buddy zag ik al snel in dat het ‘gewoon’ een vergissing was. Het is niet omdat ik één sigaret rookte, dat het game over was. Zaterdagochtend begon ik weer vol goede moed en een nieuw ochtendritueel. Geen kopje koffie, maar wel een frisse douche. Meteen daarna plak ik een pleister en kan ik zorgeloos van mijn kop koffie genieten. Maar in gezelschap blijft het lastig. Als we met een hele bende naar de dorpskoers gaan kijken en ‘s avonds de feesttent induiken, gaat het wéér mis. Daar was de tweede sigaret. Teleurgesteld in mezelf ging ik naar huis.
Een moeilijk begin
Het is op z’n zachts gezegd een moeilijk begin geweest, maar de aanhouder wint. Volgens de Stoppen met roken-app heb ik de voorbije week 3 pakjes niét gerookt, goed voor 129 sigaretten (-2, uiteraard). Het zuurstofniveau in mijn bloed zou weer normaal zijn, mijn adem zou weer frisser ruiken, mijn wallen zouden al wat kleiner zijn en ik zou twee dagen langer moeten leven. En… er zit al 46 euro in mijn gloednieuw spaarvarken. Hallucinant, toch? Genoeg redenen om nu niet op te geven, zelfs niet na die twee ‘vergissingen’.
Meer weten over Buddy Deal.
Lees verder op de website van Libelle.
